Zo voelde ik me tijdens een theateravond afgelopen week. Soms ga je naar een voorstelling die je niet kunt uitleggen maar die je letterlijk moet beleven.

Het Nederlands Kamerkoor schittert in stukken van o.m. Satie en Mahler met op de achtergrond enorme projecties van werken van  Vincent van Gogh en Gustav Klimt. Het gezang brengt de schilderijen op een bijna psychedelische manier tot leven.

Ik werd de werken in gezogen, kroop er achter en voelde me onderdeel ervan. Door de kwaststreken en uitvloeiende lijnen voelde ik me een vezel in het verfdoek. Vloog ik tussen de nerven van zonnebloemblaadjes, bespiedde ik de gouden kus van Klimt, volgde ik de mimiek op het gezicht van Vincent of voelde ik me een visje in het koraal.

Het is soms fijn om je ogen dicht te doen tijdens prachtig gezang maar nu wilde ik die in elkaar vloeiende en transformerende beelden niet missen. Het optreden was voor mij een aaneenschakeling van associaties en storytelling. Indrukwekkend in combinatie met het prachtige gezang van het Nederlands Kamerkoor. Als je in de gelegenheid bent, gaan. Een beleving die je niet snel vergeet.

Kijk voor een impressie:

https://m.youtube.com/watch?time_continue=289&v=DOYLpy8wpWg&feature=emb_logo