Autogordels voelen niet altijd even safe. Die van Ria en mij blokkeren met grote regelmaat zodat je je niet snel vrij kunt bewegen. Als je dan achterin zit en naast de afgrond rijdt. Niet voor eventjes maar voor uren…

Vandaag het Swartgebergte doorkruist, inclusief de Swartbergpas die we nog niet tijdens eerdere reizen hebben genomen. Het Swartgebergte is min of meer een natuurlijke grens tussen de Grote Karoo in het noorden en de Kleine Karoo in het zuiden van de Westkaap. In het Noorden leven vooral de boeren. Een prachtige en soms best wel spannende route. Slecht wegdek, erg steil, hobbelig en smal. Ik waande me soms in de  Tv-serie ‘De gevaarlijkste wegen’. Zeker als je de bergweggetjes met een gewone personenauto trotseert waarvan het bandenprofiel niet echt daverend is. Aan het eind zagen we dat de weg was afgesloten. We hebben dat maar geïnterpreteerd als ‘eenrichtingsverkeer’.

Een route om niet te vergeten. Mooi fynbos, zelfs nog bloeiende protea’s omdat het hier veel vochtiger is. Bergen in allerlei kleurschakeringen en smalle kloven. Wat een nietige mensjes zijn we toch. Aan het eind van de route het leuke dorpje Prince Albert (wel enorm uitgedijd vergeleken met zo’n twintig jaar geleden) bezocht. Lekker geluncht bij de Lazy Lizard (sweet memories). Het dorp is brandschoon omdat er overal aantrekkelijke prullenbakken staan met statements. Voor dierenwelzijn, aandacht om water te besparen, opkomen voor vrouwenrechten. Mooie actie. Moeten ze op meer plaatsen doen want je ziet zeker in de grotere plaatsen en bij de townships veel zwerfafval.

We gingen een beetje laat terug. Het was nog haasten om voor het donker terug te zijn in onze lodge. Onderweg prachtig namiddaglicht en een mooie zonsondergang. Een intensieve maar zeer geslaagde dag. We hadden heerlijke wraps mee en voor onze lodge een wijntje op de goede afloop opengetrokken.