Tijdens onze laatste self drive hadden we een afwisselende route. Door de verschillende landschappen had ik het gevoel op een dag in meerdere landen te zijn geweest. Een woestijn vol met cactussen, de bemoste heuvels van Schotland, de groene weides met koeien van Zwitserland en de dicht begroeide jungle van Azië gleden voorbij. En oh ja, toch ook Argentinië. Het bordje ‘pas op overlopende Vicuna’s’  leek ons voor de toeristen. Maar later kwamen we verschillende groepjes tegen. Echt heel leuk. Waar die hun drinken vandaan halen in die dorre woestijn is mij een raadsel.

Aardige prijsje

Eerst naar de plaatselijke garage in Cachi om een nieuwe reserveband te halen. Waar zou je zijn zonder google translate? Met staccato, bijna commando-achtige zinnen werkt dat programma nog wel. Dat er in die rommelige familiegarage geen nieuwe band was, verbaasde me niets. Afijn, voor een aardig prijsje van zeven euro zorgde de monteur voor een bijna glad reservewiel en liep hij alle banden nog even na. Voor dat bedrag doet mijn garage de deur van mijn Fiat 500 nog niet open. Na een half uur konden we weer op weg. Hertz is er nog niet blij mee dus we hebben nog een Argentijns appeltje te schillen. Ondanks dat deze garage door hun ‘emergency line’ was aanbevolen.

Nationaal park Los Cordones

We begonnen in het nationale park ‘Los Cardones’. Een dor en droog landschap met werkelijk duizenden cactussen. Bizar. De eerste acht tot tien jaar hebben de kleine zaadjes moeite met overleven. Ze zijn nog te klein om water op te slaan en de wortels voor het grondwater gaan nog niet diep genoeg. De schaduw van een volwassen familielid moet ze beschermen. Begrijpelijk. De temperatuur tikte gisteren de 39 graden aan. En dat in de lente. Na het puberen laten ze zich ook zien. Meters hoog. We stonden er weer als kleine mensjes naast. 

Cuesto del Pisto op 3400 meter

Dan weer omhoog. De temperatuur daalt hier per uur met zo’n tien graden. Op naar het plateau met uitzicht op een berg van 3700 meter. Die hebben we niet gezien want het was aardig bewolkt en winderig. Hier weer een fleece aan. Het kapelletje en kruis kwamen mystiek over met de bewolking en flardes mist.

Schotse Hooglanden

Van het hoogste punt weer slingerend naar beneden. Bemoste hellingen in verschillende soorten groen. Mooie valleien. Ik waande me weer in de Highlands. Alleen de cactussen klopten hier niet. Die staan hier prachtig in bloei dankzij een regelmatig buitje. Als je dan bedenkt dat een cactus pas na 50 jaar zijn eerste bloem kan krijgen, realiseer je hoe oud sommige exemplaren zijn.

“Hebben jullie al muziek voor jullie begrafenis uitgezocht?” vroeg chauffeur Gerrit. Grapjas. De afgronden waren ook wel erg diep en de weg erg smal.  Maar we hebben het weer overleefd. Het waren erg mooie tochten de afgelopen twee dagen. Morgen laten we ons rijden en gaan we met een georganiseerde excursie verder naar het Noorden. Waar anderen weer terug gaan, laten wij ons droppen op onze volgende pleisterplaats, Tilcara op 2500 meter hoogte. Onze laatste plek in Argentinië voordat we naar Bolivia vertrekken.