Grenzen verleggen

Af en toe moet je je grenzen verlegggen om vooruit te komen. Dat probeer ik regelmatig te doen maar tijdens de wandeling bij Jebel Shams (berg van de zon, 3048 m) raakte ik af en toe echt uit mijn ‘comfort zone’.

Ik begrijp nu waarom ze die trekking ‘The balcony’ noemen. Je loopt langs diepe afgronden en ravijnen. Letterlijk op een ezelpad aan de zijkant van de bergen. Een zeer smal paadje, met losse kiezels, grind en rotsblokken. Geen afrastering, als je valt, is het ook 1900 meter stuiterend naar beneden. Ik had soms letterlijk trillende benen. De trekking duurde niet lang, circa drie uur maar was toch inspannend omdat je continu geconcentreerd moet blijven. Een misstap en je kunt niet meer over je vakantie in Oman vertellen.

Het was erg mooi en indrukwekkend. De grand canyon van Oman en als je achterom kijkt, kun je je niet voorstellen dat je zo langs de bergwand aan het hiken bent. We liepen zo hoog dat op een gegeven ogenblik na een hels kabaal de F16’s onder ons door vlogen. Ik keek omhoog maar had omlaag moeten kijken. Gek idee dat je hoger staat dan een vliegtuig. Nu waren ze ook wel aan het stunten door zo laag door een smalle kloof te vliegen. Aan het eind van het pad een zeer oud en nu onbewoond dorpje (paar huizen). Ongelooflijk dat ze vroeger zo van de buitenwereld afgesloten leefden. Er waren nog wel een paar berggeiten en er was nog iets van bergwater en dus voldoende groen. Wilde geiten veranderden snel in tamme geiten want de ‘snelle jelles’ vonden ze erg lekker. We werden al snel vriendjes met elkaar.

Ben blij dat ik me over mijn trilbenen heb heen gezet en deze route heb mogen meemaken. Een trekking die ik niet snel zal vergeten. In een volgend leven wil ik liever niet als berggeitje terugkomen.