Toen Covid-19 begin 2020 serieuze vormen aannam, had ik er ook een beetje last van. Tijdens mijn remslaap op de vlucht, continu onderweg. Waarvoor? Geen idee; meestal kan ik me mijn dromen wel herinneren, maar deze kon ik nooit echt reproduceren. Het was iets onzichtbaars en ongrijpbaars, iets wat machtiger was dan ik. Het kreeg me nooit te pakken. Natuurlijk werd dit veroorzaakt door al het heftige en vele coronanieuws in de media. Tot nu toe heeft het virus mij, gelukkig net als in mijn dromen, me niet te pakken gekregen.

Sinds een paar dagen heb ik er weer last van. Deze keer veroorzaakt door een Russische krankzinnige die last heeft van grootheidswaanzin. En, helaas een dreiging waar geen vaccinatie tegen op kan en niet zal muteren tot een afgezwakte variant. Je ziet het niet alleen al aan zijn arrogante houding maar ook aan zijn emotieloze ogen. Hij denkt niet aan zijn eigen volk, laat staan aan mensen buiten zijn landsgrenzen. Dit oorlogsvirus moeten we met elkaar eensgezind de kop indrukken.

Ik hoop echt dat dit snel gaat lukken. De verschrikkelijke beelden uit Oekraïne laten mij niet los. Vrouwen en kinderen die vluchten, jongens en mannen die het land niet meer mogen verlaten om de wapens op te pakken, schooljeugd die met elkaar Molotovcocktails maken in plaats van een potje voetbal spelen.

De wereld stond al op zijn kop maar hier in Europa glipten we er na WOII aardig tussendoor. Onze wieg heeft in veilige landen gestaan. Misschien kunnen we de weggenomen bewegingsruimte door Corona wat meer in perspectief gaan zien en gaan we niet ervaren hoe het leven is zonder echte vrijheden. Al mijn positieve gedachten stuur ik nu naar boven, hopend op een terugkerende vrede. En vlak voor het slapengaan geen Jinek, Op1, Nieuwsuur, Humberto of wat dan ook. Met al dat nachtelijke rennen bouw ik geen energie op.