Vanochtend voor het eerst met kap dicht weg gereden uit Cherbourg. Het heeft bijna de hele dag gemiezerd en geregend. Een perfecte symbiose tussen het weer en het thema van vandaag: de invasie in Normandië. Een indrukwekkende dag met indrukkend bijpassend weer.

De ‘voie de la liberté’ gereden; een weg vol oorlogsmonumenten en musea. We begonnen op Utah beach en eindigden op Oyama beach. Wat een beproeving moet het geweest zijn om vanuit zee in juni 1944 Normandië te bevrijden. De Duitsers zaten hoog in de bunkers; als je het strand op tijgerde, was je direct kanonnenvlees. In drie maanden tijd lieten zo’n  87.000 soldaten het leven en meer dan 300.000 raakten gewond. Toch zetten ze door en dankzij hen startte in Normandië de bevrijding van West Europa en kunnen wij 77 jaar later onze vrijheid vieren.

Deze dag kwam binnen. Ik liep op grond en rondom bunkers waar zo veel leed heeft plaats gevonden. Overal persoonlijke portretten in de verschillende dorpjes en wapperende vlaggen van de helden van de Verenigde Staten, Engeland, Canada en Frankrijk. Een aantal plaatsen die we deze vakantie hebben bezocht lagen volledig in puin.

Als je dan bedenkt wat er nu in Oekraïne gebeurt. Dezelfde beelden van kapot geschoten huizen, mensen die tussen het puin naar hun dierbaren zoeken. Leren we dan niets van onze geschiedenis en kunnen we dan niet meer doen dan de niet altijd succesvolle boycot? Het voelt zo passief, zeker als je bedenkt dat wij zonder hulp van de geallieerden misschien onder andere omstandigheden hadden geleefd…Gelukkig scheen aan het eind van de middag de zon weer. Kap open, wind door mijn haren en hoofd leeg maken.